τ
Ν. 4738/2020
ΡΥΘΜΙΣΗ ΟΦΕΙΛΩΝ-Παροχή 2ης ευκαιρίας, ΠΤΩΧΕΥΣΗ, Αφερεγγυότητα κλ.π.
Ενεργοποιήθηκε την 1η Ιουνίου η ηλεκτρονική πλατφόρμα του εξωδικαστικού μηχανισμού, μέσω της οποίας μπορούν πλέον τόσο οι επιχειρήσεις όσο και τα νοικοκυριά (φυσικά πρόσωπα) να ρυθμίσουν τις οφειλές που έχουν προς τους χρηματοδοτικούς φορείς, δηλαδή τράπεζες και εταιρείες διαχείρισης καθώς και το Δημόσιο. Στην ρύθμιση μπορούν να ενταχθούν και οφειλές που δεν είναι ακόμη σε καθυστέρηση αλλά οι οφειλέτες δυσκολεύονται να εξοφλήσουν και προϋπόθεση για να τεκμηριωθεί αυτό είναι να έχουν υποστεί μείωση των εισοδημάτων τους κατά 20% τουλάχιστον.
Η βασική προϋπόθεση
Προϋπόθεση για την υποβολή αίτησης ρύθμισης οφειλών στο πλαίσιο του εξωδικαστικού μηχανισμού είναι οι οφειλές αυτές να υπερβαίνουν τις 10.000 ευρώ και να μην οφείλονται σε έναν και μόνο φορέα κατά 90%. Η διαδικασία προβλέπεται να είναι γρήγορη, καθώς θα πρέπει να ολοκληρώνεται το αργότερο σε δύο μήνες από την υποβολή της αίτησης στην πλατφόρμα που έχει δημιουργηθεί στην Ειδική Γραμματεία Ιδιωτικού Χρέους. Η λύση θα δίνεται αυτοματοποιημένα βάσει ενός αλγορίθμου που θα υπολογίζει την ικανότητα αποπληρωμής των χρεών που θα έχει η επιχείρηση ή το φυσικό πρόσωπο με βάση τα εισοδήματά του και τις υποχρεώσεις του προς το σύνολο των πιστωτών.
Εκτός από τα εισοδήματα, οι τράπεζες θα λαμβάνουν υπόψη τους την αξία ρευστοποίησης της περιουσίας του οφειλέτη προκειμένου να αποφασίζουν εάν θα αποδεχθούν τη ρύθμιση που προκύπτει. Έτσι ο οφειλέτης θα πρέπει να πληρώσει κατ’ ελάχιστον την αξία ρευστοποίησης όλης της περιουσίας του (ανεξαρτήτως αν το ποσό αυτό καλύπτεται από τα δηλωμένα εισοδήματά του). Για τα ακίνητα περιουσιακά στοιχεία, η αξία ρευστοποίησης προσδιορίζεται ως το μέγιστο ανάμεσα στη φορολογητέα αξία και στην εμπορική αξία μειωμένη κατά 3% λόγω των εξόδων της διαδικασίας ρευστοποίησης. Για τα κινητά περιουσιακά στοιχεία, η αξία ρευστοποίησης ταυτίζεται με την εμπορική αξία. Πέραν του παραπάνω ποσού, ο οφειλέτης θα πρέπει να πληρώσει και το ποσό που περισσεύει από τα εισοδήματά του (μετά την κάλυψη των εύλογων δαπανών διαβίωσης για τα φυσικά πρόσωπα και του αναγκαίου κεφαλαίου κίνησης για τα νομικά πρόσωπα), εφόσον τα εισοδήματά του είναι επαρκή και μπορούν να υποστηρίξουν κάτι τέτοιο...
Σχετικά με τον θεσμό της διαμεσολάβησης …
«Εδώ δεν είναι να ‘μαι εγώ πάνω από σένα ή εσύ πάνω από μένα.
Εδώ είναι να ‘ναι ο καθένας μας πάνω από τον εαυτό του».
Γιάννης Ρίτσος
Η διαμεσολάβηση θεσμοθετήθηκε στην χώρα μας με τον ν.3898/2010 με σκοπό της προσαρμογή της Ελληνικής Νομοθεσίας στις διατάξεις της Οδηγίας 2008/52/ΕΚ του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου τη 21ης Μαΐου 2008 για θέματα διαμεσολάβησης σε αστικές και εμπορικές υποθέσεις διασυνοριακών διαφορών.
Στην διαμεσολάβηση μπορούν να υπαχθούν, με συμφωνία των μερών, διαφορές ιδιωτικού δικαίου, δηλαδή αστικές και εμπορικές υποθέσεις. Είναι μία διαδικασία επίλυσης διαμάχης, που επιτρέπει στους συμβαλλόμενους να παίρνουν αποφάσεις χωρίς την δικαστική παρέμβαση.
Η επίλυση διαμάχης χωρίς δικαστική παρέμβαση χρησιμοποιήθηκε από πολλούς πολιτισμούς σ’ όλη την διάρκεια της ιστορίας. Ειδικά στην Αρχαία Αθήνα, προκειμένου να μην έρχονται ενώπιον δικαστηρίου όλες οι αναφυόμενες μεταξύ των πολιτών διαφορές, υπήρχαν στην πόλη 100 ευυπόληπτοι πολίτες, ώριμοι κατά την ηλικία, που περιβάλλονταν με καθήκοντα διαιτητού. Θεωρείται σφόδρα πιθανόν ότι κάθε πολιτική αγωγή έπρεπε να υποβληθεί πρώτα σε εξωδικαστική διαδικασία, προτού οι διάδικοι καταφύγουν στα δικαστήρια (βλ. Ιστορία των Αρχαίων Αθηνών του Σ. Ι. Καργάκου).
Ο διαμεσολαβητής κατά την άνω διαδικασία επίλυσης της διαμάχης δεν κρίνει τα συμβαλλόμενα μέρη και δεν καταλογίζει ευθύνες σε κανέναν! Δίνεται η δυνατότητα στα μέρη να παίρνουν τις δικές τους αποφάσεις και να κάνουν τις δικές τους συμφέρουσες επιλογές.
Στην διαμεσολάβηση τα συμβαλλόμενα μέρη προσέρχονται με την θέλησή τους και η συμφωνία που τυχόν θα επιτευχθεί δεν θα είναι δεσμευτική, εκτός και αν περιβληθεί, μέσω του δικαστηρίου, τον εκτελεστήριο τύπο.
Στην πραγματικότητα τα συμβαλλόμενα μέρη και όχι ο διαμεσολαβητής αποφασίζουν τον τρόπον, με τον οποίον θα επιλύσουν την σύγκρουσή τους και θα οικοδομήσουν το μέλλον της σχέσης τους. Γι΄ αυτό ο διαμεσολαβητής είναι πάντα ουδέτερος και δεν μεροληπτεί, σέβεται την εμπιστευτικότητα και διακρίνει το πρόβλημα από τους ανθρώπους.
Πολύ εύστοχα η εκπαιδεύτριά μας, κα Μαρία Δαμιανάκη, αναφέρει πως η διαμεσολάβηση είναι μια πιο ανθρώπινη προσέγγιση επίλυσης διαμάχης, είναι δηλαδή μία λύση πολιτισμού, υπό την βασική προϋπόθεση ότι ο καθένας από εμάς θα κατορθώσει να σταθεί «πάνω από τον εαυτό του».
Ν. 4738/2020
ΡΥΘΜΙΣΗ ΟΦΕΙΛΩΝ-Παροχή 2ης ευκαιρίας, ΠΤΩΧΕΥΣΗ, Αφερεγγυότητα κλ.π.
Ενεργοποιήθηκε την 1η Ιουνίου η ηλεκτρονική πλατφόρμα του εξωδικαστικού μηχανισμού, μέσω της οποίας μπορούν πλέον τόσο οι επιχειρήσεις όσο και τα νοικοκυριά (φυσικά πρόσωπα) να ρυθμίσουν τις οφειλές που έχουν προς τους χρηματοδοτικούς φορείς, δηλαδή τράπεζες και εταιρείες διαχείρισης καθώς και το Δημόσιο. Στην ρύθμιση μπορούν να ενταχθούν και οφειλές που δεν είναι ακόμη σε καθυστέρηση αλλά οι οφειλέτες δυσκολεύονται να εξοφλήσουν και προϋπόθεση για να τεκμηριωθεί αυτό είναι να έχουν υποστεί μείωση των εισοδημάτων τους κατά 20% τουλάχιστον.
Η βασική προϋπόθεση
Προϋπόθεση για την υποβολή αίτησης ρύθμισης οφειλών στο πλαίσιο του εξωδικαστικού μηχανισμού είναι οι οφειλές αυτές να υπερβαίνουν τις 10.000 ευρώ και να μην οφείλονται σε έναν και μόνο φορέα κατά 90%. Η διαδικασία προβλέπεται να είναι γρήγορη, καθώς θα πρέπει να ολοκληρώνεται το αργότερο σε δύο μήνες από την υποβολή της αίτησης στην πλατφόρμα που έχει δημιουργηθεί στην Ειδική Γραμματεία Ιδιωτικού Χρέους. Η λύση θα δίνεται αυτοματοποιημένα βάσει ενός αλγορίθμου που θα υπολογίζει την ικανότητα αποπληρωμής των χρεών που θα έχει η επιχείρηση ή το φυσικό πρόσωπο με βάση τα εισοδήματά του και τις υποχρεώσεις του προς το σύνολο των πιστωτών.
Εκτός από τα εισοδήματα, οι τράπεζες θα λαμβάνουν υπόψη τους την αξία ρευστοποίησης της περιουσίας του οφειλέτη προκειμένου να αποφασίζουν εάν θα αποδεχθούν τη ρύθμιση που προκύπτει. Έτσι ο οφειλέτης θα πρέπει να πληρώσει κατ’ ελάχιστον την αξία ρευστοποίησης όλης της περιουσίας του (ανεξαρτήτως αν το ποσό αυτό καλύπτεται από τα δηλωμένα εισοδήματά του). Για τα ακίνητα περιουσιακά στοιχεία, η αξία ρευστοποίησης προσδιορίζεται ως το μέγιστο ανάμεσα στη φορολογητέα αξία και στην εμπορική αξία μειωμένη κατά 3% λόγω των εξόδων της διαδικασίας ρευστοποίησης. Για τα κινητά περιουσιακά στοιχεία, η αξία ρευστοποίησης ταυτίζεται με την εμπορική αξία. Πέραν του παραπάνω ποσού, ο οφειλέτης θα πρέπει να πληρώσει και το ποσό που περισσεύει από τα εισοδήματά του (μετά την κάλυψη των εύλογων δαπανών διαβίωσης για τα φυσικά πρόσωπα και του αναγκαίου κεφαλαίου κίνησης για τα νομικά πρόσωπα), εφόσον τα εισοδήματά του είναι επαρκή και μπορούν να υποστηρίξουν κάτι τέτοιο...
Σχετικά με τον θεσμό της διαμεσολάβησης …
«Εδώ δεν είναι να ‘μαι εγώ πάνω από σένα ή εσύ πάνω από μένα.
Εδώ είναι να ‘ναι ο καθένας μας πάνω από τον εαυτό του».
Γιάννης Ρίτσος
Η διαμεσολάβηση θεσμοθετήθηκε στην χώρα μας με τον ν.3898/2010 με σκοπό της προσαρμογή της Ελληνικής Νομοθεσίας στις διατάξεις της Οδηγίας 2008/52/ΕΚ του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου τη 21ης Μαΐου 2008 για θέματα διαμεσολάβησης σε αστικές και εμπορικές υποθέσεις διασυνοριακών διαφορών.
Στην διαμεσολάβηση μπορούν να υπαχθούν, με συμφωνία των μερών, διαφορές ιδιωτικού δικαίου, δηλαδή αστικές και εμπορικές υποθέσεις. Είναι μία διαδικασία επίλυσης διαμάχης, που επιτρέπει στους συμβαλλόμενους να παίρνουν αποφάσεις χωρίς την δικαστική παρέμβαση.
Η επίλυση διαμάχης χωρίς δικαστική παρέμβαση χρησιμοποιήθηκε από πολλούς πολιτισμούς σ’ όλη την διάρκεια της ιστορίας. Ειδικά στην Αρχαία Αθήνα, προκειμένου να μην έρχονται ενώπιον δικαστηρίου όλες οι αναφυόμενες μεταξύ των πολιτών διαφορές, υπήρχαν στην πόλη 100 ευυπόληπτοι πολίτες, ώριμοι κατά την ηλικία, που περιβάλλονταν με καθήκοντα διαιτητού. Θεωρείται σφόδρα πιθανόν ότι κάθε πολιτική αγωγή έπρεπε να υποβληθεί πρώτα σε εξωδικαστική διαδικασία, προτού οι διάδικοι καταφύγουν στα δικαστήρια (βλ. Ιστορία των Αρχαίων Αθηνών του Σ. Ι. Καργάκου).
Ο διαμεσολαβητής κατά την άνω διαδικασία επίλυσης της διαμάχης δεν κρίνει τα συμβαλλόμενα μέρη και δεν καταλογίζει ευθύνες σε κανέναν! Δίνεται η δυνατότητα στα μέρη να παίρνουν τις δικές τους αποφάσεις και να κάνουν τις δικές τους συμφέρουσες επιλογές.
Στην διαμεσολάβηση τα συμβαλλόμενα μέρη προσέρχονται με την θέλησή τους και η συμφωνία που τυχόν θα επιτευχθεί δεν θα είναι δεσμευτική, εκτός και αν περιβληθεί, μέσω του δικαστηρίου, τον εκτελεστήριο τύπο.
Στην πραγματικότητα τα συμβαλλόμενα μέρη και όχι ο διαμεσολαβητής αποφασίζουν τον τρόπον, με τον οποίον θα επιλύσουν την σύγκρουσή τους και θα οικοδομήσουν το μέλλον της σχέσης τους. Γι΄ αυτό ο διαμεσολαβητής είναι πάντα ουδέτερος και δεν μεροληπτεί, σέβεται την εμπιστευτικότητα και διακρίνει το πρόβλημα από τους ανθρώπους.
Πολύ εύστοχα η εκπαιδεύτριά μας, κα Μαρία Δαμιανάκη, αναφέρει πως η διαμεσολάβηση είναι μια πιο ανθρώπινη προσέγγιση επίλυσης διαμάχης, είναι δηλαδή μία λύση πολιτισμού, υπό την βασική προϋπόθεση ότι ο καθένας από εμάς θα κατορθώσει να σταθεί «πάνω από τον εαυτό του».
Ψηφίστηκε, θα τεθεί σε ισχύ την 3η Αυγούστου 2017 και θα ισχύσει έως την 31η Δεκεμβρίου 2018 ο νόμος περί της εξωδικαστικής ρύθμισης οφειλών των μικρών και μεγάλων επιχειρήσεων.
Παρατίθεται κατωτέρω το πλήρες κείμενο του νόμου:
Παρατίθεται κατωτέρω το πλήρες κείμενο του νόμου:
| ΝΟΜΟΣ_ΥΠΑΡΙΘΜ-4469_2017.pdf |